Data

Date:: 27-01-2006
Country:: Poland
Number:: III CSK 103/05
Court:: Supreme Court of Poland
Parties:: D. B. GmbH (Germany) v C. N. H. (Poland)

Keywords

SCOPE OF CISG - LONG-TERM FRAMEWORK CONTRACT - COVERED BY CISG IF IMPLYING SPECIFICATION OF GOODS TO BE DELIVERED IN PART

RIGHT TO DAMAGES UNDER ART. 74 CISG - CRITERION BASED ON DIFFERENCE BETWEEN CONTRACT PRICE AND PRICE IN SUBSTITUTE TRANSACTION (ART. 75 CISG) NOT APPLICABLE WHEN CONTRACT NOT AVOIDED

RIGHT TO DAMAGES (ART. 74 CISG) - FORESEEABILITY OF LOSS BY PARTY AT TIME OF CONCLUSION OF CONTRACT (ART. 74 CISG)

OBLIGATION TO MITIGATE LOSS (ART. 77 CISG)

Abstract

A Polish seller and a German buyer entered into a long-term framework contract for supply of metallurgical sand, an ingredient to be used in the production of roofing tiles according to a newly invented method. The goods were partially delivered when the seller notified the buyer that it would not be able to fulfill the rest of its obligations under the contract. As a result, the buyer was forced to return to a less cost-effective method of production involving cement as a substitute for metallurgical sand. Subsequently, it brought an action against the seller claiming for damages.

The Court of first instance applied Articles 74 and 75 of the CISG and held that the buyer was entitled to recover damages for the amount of lost profits resulting from the sale of tiles, produced according to the more expensive method. The Court dismissed the claim, however, because buyer had not provided evidence establishing actual loss.

The Appellate Court of Krakow held that Art. 75 CISG was not applicable in the case at hand because the contract had not been effectively avoided. However, by applying Art. 74 CISG, the Court awarded the buyer damages calculated on the basis of: the quantity of cement bought in replacement, and the difference between the Polish market price for one ton of cement and the Polish market price for the same amount of metallurgical sand. In doing so, the Court found that damages ought to have been foreseen by the seller at the time of contract conclusion. Both parties appealed to the Supreme Court.

The Supreme Court firstly found that, despite the fact that it was a long-term framework contract, the contract at hand was within the scope of the CISG because it required a specification of goods to be delivered in parts. In reaching this conclusion, the Court found Article 14 to be not relevant, since it only applies to offers and does not refer to the scope of the Convention itself.

The Supreme Court went on to support the Appellate Court's judgment that Art. 75 CISG should not have been applied at all because the contract had not been avoided. The Supreme Court further held that, pursuant to Art. 74 CISG, damages should have been determined according to the loss that the seller foresaw, or ought to have foreseen, resulting from its breach, and that the Appellate Court had improperly awarded damages under the Article 75 standard, despite having stated that Article 75 was not applicable. The Supreme Court also added that, since the contract between the parties had been fulfilled in part, loss suffered by the buyer could only be connected with the necessity of buying the rest of the goods.

Finally, the Supreme Court held that the buyer had fulfilled its obligation to mitigate damages pursuant to Art. 77 CISG, as the buyer's decision to turn back to the previously used method was completely justified.

Fulltext

Sygn. akt III CSK 103/05

Sad Najwyzszy […]

w sprawie z powództwa B. D. B. GmbH w O. (Niemcy)
przeciwko C. N. H. w Krakowie
o zaplate,
po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej w dniu 27 stycznia 2006 r.,
na rozprawie
skargi kasacyjnej obu stron od wyroku Sadu Apelacyjnego w Krakowie
z dnia 18 marca 2005 r., sygn. akt I ACa 1381/04,

1. Uchyla zaskarzony wyrok w pkt I i III oraz wyrok Sadu Okregowego w Krakowie z dnia 13 lipca 2004 r. sygn. akt […] w czesci oddalajacej powództwo co do kwoty 2 400 000 zl (dwa miliony czterysta tysiecy) i w tym zakresie przekazuje sprawe do ponownego rozpoznania Sadowi Okregowemu w Krakowie pozostawiajac temu Sadowi rozstrzygniecie o kosztach postepowania za wszystkie instancje.

2. Oddala skarge kasacyjna strony powodowej.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 13 lipca 2004 r. Sad Okregowy w Krakowie oddalil powództwo o zaplate odszkodowania wniesione przez B. D. B. Gmbh z siedziba w O. w Niemczech przeciwko C. N. H. S.A w K. Sad ten ustalil, ze strona pozwana wstrzymala dostawy piasku hutniczego realizowane w oparciu o umowe sprzedazy zawarta na okres 3 lat. Bylo to konsekwencja wygasniecia umowy wiazacej C. N. H. z Huta […] w K. na dostawe zuzla wielkopiecowego stanowiacego surowiec dla strony pozwanej. Piasek hutniczy dostarczany przez C. N. H. stanowil niezbedny surowiec do produkcji dachówek wedlug technologii unowoczesnionej przez strone powodowa. Zaprzestanie jego dostaw spowodowalo u strony powodowej perturbacje zwiazane z potrzeba powrotu do wczesniej stosowanej i kosztowniejszej technologii opartej o stosowanie cementu klasy CEM – 1. Szkody z tym zwiazane strona powodowa skalkulowala na sume 2 996 750 DEM.

W ocenie Sadu I instancji przy ocenie zasadnosci roszczenia odszkodowawczego dochodzonego przez strone powodowa nalezalo odwolac sie do tresci art. 74 i 75 Konwencji Narodów Zjednoczonych o umowach miedzynarodowej sprzedazy towarów z dnia 11 kwietnia 1980 r.

W oparciu o tresc tych przepisów strona powodowa mogla dochodzic wyrównania strat zwiazanych z zawarciem kontraktów zastepczych wynikajacych z potrzeby powrotu do wczesniej stosowanej technologii. Poniesienie przez strone powodowa dodatkowych kosztów na wytwarzanie swoich wyrobów nie bylo jednak równoznaczne z poniesieniem strat. Odszkodowanie moglo obejmowac jedynie utrate zysku ze sprzedazy dachówek produkowanych wedlug tanszej technologii. Strona powodowa nie przedstawila jednak kalkulacji kosztów wytwarzania i nie ujawnila tresci kontraktów dotyczacych sprzedazy dachówek. Nakazywalo to przyjac, ze szkoda nie zostala wykazana i powództwo jako bezzasadne podlegalo oddaleniu.

Sad Apelacyjny w Krakowie po rozpoznaniu apelacji strony powodowej wyrokiem z dnia 18 marca 2005 r. zmienil czesciowo zaskarzony wyrok w ten sposób, ze zasadzil od strony pozwanej 2 400 000 zl wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 13 pazdziernika 2000 r., zas dalej idaca apelacje oddalil. Sad ten podzielil ustalenia faktyczne Sadu I instancji oraz ocene, ze brak bylo podstaw dla stwierdzenia, ze niewykonanie przez strone pozwana obowiazków wynikajacych z umowy nastapilo z przyczyn od niej niezaleznych. Za prawidlowe uznal równiez stwierdzenie, ze decyzja strony powodowej o powrocie do poprzednio stosowanej technologii z uzyciem cementu CEM – 1 byla usprawiedliwiona. Sad Apelacyjny dokonal nadto wlasnych ustalen wskazujacych, ze strona powodowa w miejsce 120 000 ton piasku hutniczego, który powinna dostarczyc strona pozwana zakupila taka sama ilosc cementu CEM - 1, który mógl byc kupiony w Polsce w cenie okolo 100 zl za tone. Zwazywszy, ze cena piasku hutniczego wynosila 75-80 zl za tone, strona powodowa poniosla koszty produkcji wyzsze od dotychczasowych na poziomie nie mniejszym niz 20 zl za tone. Szkoda strony powodowej stanowila iloczyn tej kwoty i 120 000 ton piasku hutniczego, który miala dostarczyc strona pozwana (2 400 000 zl).

Szkode w tych granicach, jako mozliwy rezultat umowy, strona pozwana mogla przewidziec w chwili jej zawarcia, co na gruncie art. 74 konwencji wiedenskiej o umowach miedzynarodowej sprzedazy towarów wyznaczalo zakres odpowiedzialnosci odszkodowawczej strony pozwanej. Strona powodowa nie wykazala okolicznosci faktycznych wskazujacych na mozliwosc objecia wiedza strony pozwanej faktu poniesienia innych wydatków, a w szczególnosci zakupów towarów zastepczych poza Polska.

W sprawie nie mial zastosowania art. 75 konwencji, skoro umowa nie zostala skutecznie rozwiazana przez strony.

Dlatego tez powództwo ponad kwote 2 400 000 zl bylo bezzasadne i trafnie zostalo oddalone przez Sad I instancji, co uzasadnialo oddalenie apelacji w tej czesci.

Od wyroku Sadu Apelacyjnego w Krakowie obie strony wniosly skargi kasacyjne.

Strona powodowa w swojej skardze opartej o obie podstawy okreslone w art. 3983 § 1 k.p.c. zarzucila:

- w ramach podstawy naruszenia prawa materialnego obraze art. 74, 75 i 77 Konwencji Narodów Zjednoczonych z dnia11 kwietnia 1980 r. o umowach miedzynarodowej sprzedazy towarów oraz art. 455 k.c. poprzez ich bledna wykladnie

- w ramach zas podstawy naruszenia postepowania mogacego miec istotny wplyw na wynik sprawy obraze art. 233 § 1 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c.

W oparciu o te zarzuty strona powodowa wniosla o zmiane zaskarzonego wyroku poprzez zasadzenie na jej rzecz 6 409 982 zl z odsetkami ustawowymi od 14 kwietnia 2004 r. co do kwoty 4 969 317,65 zl, a od pozostalej kwoty z odsetkami od 13 pazdziernika 2000 r., ewentualnie uchylenie zaskarzonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Natomiast strona pozwana w skardze kasacyjnej opartej równiez na obu podstawach kasacyjnych zarzucila:

- w ramach pierwszej podstawy kasacyjnej naruszenie art. 74 i 75 Konwencji Narodów Zjednoczonych o umowach miedzynarodowych sprzedazy towarów, art. 6 k.c. oraz art. 3.4, art. 7.3, art. 7.4 umowy zawartej miedzy stronami w dniu 25.07.1996 r. oraz art. 3.3 zalacznika nr 2 do tej umowy przez ich bledna wykladnie i niewlasciwe zastosowanie;

- w ramach drugiej podstawy kasacyjnej naruszenie art. 231, 233 § 1, 278 § 1 i 328 § 2 k.p.c. Powolujac sie na te podstawy skargi kasacyjnej strona pozwana wniosla o uchylenie wyroku w zaskarzonej czesci uwzgledniajacej powództwo i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sadowi Apelacyjnemu w Krakowie.

Sad Najwyzszy zwazyl, co nastepuje:

Skarga kasacyjna strony powodowej zostala oparta o zarzuty kwestionujace sposób ustalenia przez Sad Apelacyjny wysokosci naleznego jej odszkodowania. W jej ocenie przy rozwazaniu zakresu i rozmiaru szkody nalezalo zastosowac art. 74 konwencji o umowach miedzynarodowej sprzedazy towarów (dalej zwanej konwencja) oraz pomocniczo art. 75 tej konwencji. W sytuacji, gdy Sad Apelacyjny uznal, ze art. 75 konwencji nie moze miec zastosowania, gdyz strony nie rozwiazaly umowy, a jego tresc wskazuje, ze dotyczy on jedynie tych przypadków naruszenia umowy które spowodowaly jej rozwiazanie, zarzut naruszenia tego przepisu przez jego bledna wykladnie móglby byc uznany za uzasadniony jedynie poprzez wykazanie ze doszlo do rozwiazania umowy w rozumieniu przepisów konwencji. Powszechnie przyjeta wykladnia pojecia rozwiazania umowy uzytego w art. 75 konwencji obejmuje przykladowo przypadki odstapienia od umowy regulowanie przepisami konwencji. Tego rodzaju zarzut nie zostal jednak podniesiony, zas twierdzenie, ze art. 75 powinien byc stosowany „posilkowo” do ustalenia wysokosci odszkodowania dochodzonego na gruncie art. 74 konwencji nie znajduje oparcia w tresci tych przepisów. W swietle art. 75 konwencji podlega bowiem ocenie, czy kupujacy, który nabyl towary zastepczo, moze otrzymac róznice miedzy cena z umowy, a cena z transakcji zastepczej, przy uwzglednieniu kryterium nabycia towarów zastepczych w rozsadny sposób i w rozsadnym terminie. Natomiast art. 74 konwencji wymaga wykazania straty poniesionej przez druga strone w rezultacie naruszenia umowy. Wedlug tego przepisu sposób ustalenia odszkodowania nie moze opierac sie zatem wprost o cene z transakcji zastepczej. Zakres odpowiedzialnosci dluznika ogranicza przy tym zasada, ze odszkodowanie nie moze przewyzszac straty, która strona naruszajaca umowe przewidywala lub powinna byla przewidywac w chwili zawarcia umowy, jako mozliwy rezultat naruszenia umowy. Takze z tego wzgledu ustalenie rozmiaru szkody winno nastapic przy uwzglednieniu kryterium bardziej obiektywnego niz cena z transakcji ustalona przez poszkodowanego. Nie mozna podzielic wiec zarzutu naruszenia art. 74 konwencji w wyniku przyjecia przez Sad Apelacyjny jako podstawy do ustalenia wysokosci naleznego stronie powodowej odszkodowania rynkowej ceny cementu CEM - 1 w Polsce. Odrebnym zagadnieniem jest poprawnosc samego ustalenia co do mozliwosci nabycia tego materialu w Polsce za kwote okolo 100 zl za tone. Próba podwazenia tego ustalenia przez strony powodowa poprzez podniesienie wylacznie zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c., wobec tresci art. 3983 § 3 k.p.c. nie mogla odniesc skutku.

Ocena ta jest zas usprawiedliwiona tym bardziej, ze strona powodowa okreslajac wysokosc szkody odwolywala sie wylacznie do cen zaplaconych faktycznie za zakupiony cement, a nie oferowala dowodów dla wykazania, ze byla to cena rynkowa. Nie mozna zatem przyjac, ze strona powodowa wykazala nalezycie wysokosc szkody przewyzszajaca kwote ustalona przez Sad Apelacyjny. W skardze kasacyjnej strona powodowa odwolywala sie do innej oceny wysokosci szkody, wynikajacej z opinii bieglego powolanego w sprawie. Biegly nie otrzymal jednak zlecenia opracowania opinii w tym zakresie i nie bylo to przedmiotem tego dowodu.

Z tych wzgledów bezzasadny byl zarzut naruszenia art. 74 konwencji w wyniku jego blednej wykladni przy ustaleniu rozmiaru szkody, jako wyniku naruszenia umowy.

Bezzasadny byl równiez zarzut naruszenia art. 77 konwencji. Sad II instancji przyjal bowiem, ze strona powodowa podjela dzialania zmierzajace do ograniczenia strat stosownie do wymogu wynikajacego z tego przepisu. Odwolujac sie do opinii bieglego uznal za celowe zastosowanie cementu CEM - 1 i powrót do poprzednio stosowanej technologii. Oddalenie zas powództwa w czesci obejmujacej dodatkowe wydatki z tym zwiazane, takie jak np. koszty podrózy sluzbowych, nie bylo wynikiem blednego zastosowania art. 77 konwencji i zarzut jego naruszenia z tego wzgledu takze nie byl uzasadniony. Powyzsza ocena odnosi sie takze do zarzutu naruszenia art. 455 k.c. Skoro Sad Apelacyjny przyjal, ze strona powodowa dokonala zmiany zadania pienieznego poprzez zastapienie swiadczenia dochodzonego w walucie obcej, zadaniem zasadzenia tej równowartosci w zlotych dopiero na rozprawie w dniu 13.10.2000 r., czego skarzacy w zaden sposób nie kwestionuje i uwzglednil powyzsze roszczenie wyrazone w zlotych, to w swietle art. 455 k.c. brak jest podstaw dla stwierdzenia, ze dluznik mial obowiazek spelnienia tego swiadczenia przed dniem 13.10.2000 r., skoro wczesniej nie byl tez wzywany do zaplaty odszkodowania w zlotych polskich. Takze zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. nie zaslugiwal na uwzglednienie. Uzasadnienie zaskarzonego wyroku zawiera bowiem tresc wymagana przez ten przepis i nie budzi ona watpliwosci co do przyjetej przez Sad podstawy faktycznej rozstrzygniecia, w tym dowodów na których zostaly oparte ustalone fakty oraz podstawy prawnej rozstrzygniecia.

Co do skargi kasacyjnej strony pozwanej zachodzily podstawy do jej uwzglednienia, choc nie wszystkie zawarte w niej zarzuty byly uzasadnione. W ramach podstawy naruszenia prawa materialnego skarzacy wadliwie zarzucil naruszenie postanowien umowy laczacej strony jako naruszenie przepisów prawa w wyniku ich blednej wykladni. Poprawnosc oceny tresci umowy przez Sad mogla byc przedmiotem zarzutu naruszenia art. 65 k.c. w zwiazku z art. 354 k.c. czego skarzacy nie uczynil, co z kolei wykluczalo rozpoznanie zarzutu wadliwie sformulowanego przez strone pozwana.

Takze zarzut naruszenia art. 6 k.c. jako przepisu prawa materialnego nie mógl byc uwzgledniony, bowiem jest to przepis prawa prawomocnego zawarty jedynie w kodeksie cywilnym, a dotyczacy rozkladu ciezaru dowodu w procesie.

Trafny byl natomiast zarzut naruszenia art. 74 Konwencji o ile odnosil sie on do ustalenia wysokosci odszkodowania faktycznie w oparciu o reguly zawarte w art. 75 Konwencji, choc Sad Apelacyjny sam odrzucil mozliwosc zastosowania tego przepisu.

Bezspornym jest bowiem, ze umowa zawarta przez strony w dniu 25.07.1996 r. zostala w czesci zrealizowana i strona pozwana dostarczyla czesc zamówionego piasku hutniczego. Naruszenie umowy w rozumieniu art. 74 konwencji, polegajace na zaprzestaniu dostarczania zakupionego piasku hutniczego, moglo dotyczyc wylacznie niezrealizowanej czesci umowy, a szkoda strony powodowej mogla byc wiec zwiazana z koniecznoscia zakupu brakujacej czesci zamówionego towaru.

Tymczasem Sad Apelacyjny okreslajac wysokosc szkody przyjal ustalona w umowie wysokosc dostawy, a zatem posluzyl sie konstrukcja przyjeta w art. 75 Konwencji z ta modyfikacja, ze dla transakcji zastepczej przyjal ustalona przez siebie cene rynkowa towaru.

Nie sposób podzielic natomiast oceny skarzacego, ze przepisy konwencji nie dotycza tzw. ramowych umów sprzedazy i w tym nalezy upatrywac równiez naruszenia art. 74 Konwencji. Przepisy konwencji nie przewiduja wylaczenia spod jej dzialania tego rodzaju umów sprzedazy, które przewiduja przy ich realizacji skladanie przez kupujacego szczególowej specyfikacji realizowanych okresowo dostaw, co do ich wielkosci i terminu. Powolane zas w skardze kasacyjnej brzmienie art. 14 Konwencji, jako argument za trafnoscia stanowiska prezentowanego przez skarzacego, w istocie takiego waloru nie posiada, gdyz jest to przepis okreslajacy wymogi oferty, jako formy zawarcia umowy dopuszczonej przez przepisy konwencji, co w zadnym razie nie rozstrzyga o mozliwosci stosowania przepisów konwencji do tego typu umowy sprzedazy, która zawarly strony.

Trafnie podniesiony zarzut naruszenia art. 74 Konwencji odnoszacy sie do sposobu ustalenia odszkodowania nakazywal uwzglednienie skargi kasacyjnej i uchylenie zaskarzonej czesci wyroku na podstawie art. 3985 § 1 k.p.c.

Z tego wzgledu niecelowe stalo sie szczególowe odniesienie sie do wskazanych w skardze kasacyjnej strony pozwanej zarzutów naruszenia przepisów postepowania.

Podobnie, jak w przypadku skargi kasacyjnej strony powodowej nalezy podkreslic, ze zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, wobec brzmienia art. 3983 § 3 k.p.c. nie mógl byc uwzgledniony. Zas watpliwosci skarzacego co do mozliwosci oparcia ustalen faktycznych o domniemania faktyczne, gdy istnieje mozliwosc ustalenia faktów takze przez bezposrednie przeprowadzenie dowodów sa na gruncie art. 231 nieuzasadnione. Stosowanie tego przepisu nie jest bowiem uzaleznione od braku mozliwosci przeprowadzenia dowodu w sposób przewidziany w przepisach kodeksu postepowania cywilnego.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy nalezy miec na uwadze, ze dotychczas nie zostaly dokonane ustalenia co do ilosci piasku hutniczego dostarczonego przez strone pozwana w ramach wykonania umowy, co ma znaczenie dla oceny roszczenia odszkodowawczego zwiazanego z twierdzeniem o naruszeniu tresci tej umowy poprzez zaniechanie realizowania dostaw. Istotne bedzie równiez rozwazenie wlasciwej podstawy do dochodzenia tego rodzaju roszczen przez strone powodowa, ocena rodzaju i rozmiaru szkody wykazanej przez strone powodowa oraz rozwazenie istnienia przeslanek ograniczajacych badz wylaczajacych odpowiedzialnosc odszkodowawcza strony pozwanej, która dotychczas kwestionuje zarówno zasade swojej odpowiedzialnosci, jak i wysokosc dochodzonego odszkodowania.

----------------------------------------------------------------------

Translated By: Dr. Mateusz Pilich, Supreme Court of the Rep. of Poland

German plaintiff produced roofing tiles according to a newly invented method. He concluded a long-term framework contract with a Polish enterprise for supplies of metallurgical sand, which was a necessary ingredient of the recipe. Some part of goods was delivered but when a contract between the Polish defendant and his subcontractor terminated, the former informed the plaintiff that he would no longer be able to perform his obligations. The plaintiff was forced to come back to more costly technology and to this end he bought a large amount of cement. Consequently, he commenced an action against the defendant claiming damages in the amount of DEM 2,996,750 plus interest.

The claim was dismissed by the court of the first instance on the following grounds: it was found that Art. 74 and 75 CISG should have been applied. Under these rules of the Convention, the plaintiff was entitled to the recovery of the loss resulting from the conclusion of the substitute contracts caused by the return to the prior technology of producing the tiles. Still the additional costs borne for that purpose were not equivalent with incurring loss. The damages might cover only the lost profits from the sale of tiles produced in the cheaper method, yet the plaintiff did not prove the amount of the factual loss. As the result, the claim had to be dismissed.

Appellate Court of Cracow changed the sentence and granted to the plaintiff PLN 2,400,000 (ca. DEM 1,400,000) as damages plus interest, dismissing the further claim. The damages were calculated as product from 120,000 tons of cement bought by the plaintiff in replacement and the difference between the price of 1 ton of cement at the Polish market (PLN 100) and the price of the same quantity of metallurgical sand (PLN 80). The loss in the amount of PLN 2,400,000 ought to have been foreseen by the defendant at the time of the conclusion of the contract as a possible consequence of its breach, while it was held that the Polish party could have been unaware of other expenses of the plaintiff and particularly the costs of the purchase of cement outside Poland. Upon these grounds the damages were partly granted to the plaintiff as resulting of Art. 74 CISG. The Appellate Court did not apply Art. 75 because, as it was stated, the contract was not effectively avoided.

Both parties submitted cassation claims to the Supreme Court arguing, among others, that the Appellate Court had violated Art. 74 and 75 CISG. The plaintiff raised additionally the charge of violation of Art. 77 CISG.

The Supreme Court cancelled the sentences delivered in both preceding instances and ordered to recognize the case again. As to the plaintiff’s cassation it was pointed out that the violation of Art. 75 CISG could not have place as the Appellate Court did not apply this article due to the lack of the termination of the contract. The assumption that Art. 75 CISG should have been applied as “auxiliary” to determining the amount of damages due subject to Art. 74 CISG is unsupportable, hence in the light of Art. 75 it is to be ascertained whether the buyer who has bought goods in replacement in a reasonable manner and within a reasonable time after avoidance is entitled to the recovery of the difference between the contract price and the price in the substitute transaction, whereas Art. 74 requires that the loss incurred by one party in the case of breach of the contract by the other party be proven.

So according to the latter rule of the Convention, the amount of damages should not be calculated on the basis of the price of the substitute purchase (as the plaintiff’s claim was) but the extent of the debtor’s responsibility is limited to the amount of loss which the latter foresaw or ought to have foreseen, as a possible consequence of the breach of contract. Also from this point of view, in the Supreme Court’s opinion, it becomes clear that the damages should be ascertained on the ground of a more objective indication than the price of substitute goods declared by the damaged party. Art. 74 of the Convention was not violated.

The court ruled also against the plaintiff’s charge of the violation of Art. 77 CISG founding that the plaintiff took measures to mitigate the loss. Return to the previously applied method of production was justified. Dismissing the claim for the reimbursement of additional costs, as in particular the plaintiff’s expenses on the business travels, was not the effect of the incorrect applying of Art. 77.

As to the defendant’s cassation claim, it turned out to be justified, however not in the whole. The charge based on the violation of Art. 74 appeared apt because, while establishing the amount of damages, the Appellate Court actually applied the criteria written in Art. 75 CISG in spite of the statement that this article does not concern the case. It was missed by the Court of the second instance that the contract was partly executed. Under such circumstances, the breach of contract within the meaning of Art. 74 could have consist only in the partial non-performance. By the same reason the loss of the plaintiff could have been connected only with the necessity of buying the lacking part of the goods.

The Supreme Court did not share the opinion of the defendant that the Convention does not apply to the ‘framework’ contracts for international sale. The rules of the CISG do not exclude such contracts which by their realization require specification of goods delivered in parts. The sounding of Art. 14 invoked by the defendant does not constitute any argument because this rule applies only to the offer and under no circumstance does it settle the scope of the application of the Convention alone.

The Supreme Court made also the remark addressed to the lower courts to have due regard to the question whether the defendant may invoke the exemption of his liability for the breach of the contract, which was forsaken in spite of the raised exception.}}

Source

Original in Polish:
- unpublished

Translated Into English by Dr. Mateusz Pilich, Supreme Court of the Republic of Poland}}